Dünyanın En Güzel Çamuru- BİR KÖPRÜ İKİ KEREDİR – Zayî Asker

Aynı tavusun kanatlarıyız birimiz Kadıköylü birimiz Uzunköprü

iki göğsü aynı kafesin biri şimdi Kadıköy’de diğeri uzun bir köprü




İçinizde uçsuz merdiven usul adımlara göre yemyeşil bir gölge yüzünüzde

başım döndü, tutkundum- bu çağda arkhe problemi kimlerin gözüne değer mahallede?



Kelimeleri yana açın size geçmişten geviş getirdim haysız felçli bu kez yürüdü

bilmediğim yerinden ateşe gitti evim sarıp sarmalayın örtün üstümü



Aşk tabiattaki Orpheus ürüyelim diye bencil büyükanne ulusun

gizleyerek dolaşır tüm ürkek mağ’raları elinde şu eski flüt

ne tatlı inler en acı çirkinlikler artık doğursun şu istiridye



Kusurlarım da vardı incelikte jiletlerle çekişirken

tersaneden kaçmış iri hurda gemi –

Melân Hanım itti beni Melân Hanım çekti beni koynunda o siyah inci

eh sandı ve anımsadı ki zayî asker kudreti aslında her şeye yetti



ah! Melân Hanım daha inanmadınız mı kanatlarıma kaç günümüz yalnız ışıdı

bakın kürek kemiklerim fokurdadı gitti dünyanın en güzel çamurunda



Soracaksınız belki nereye varır kanatların menzili insanken kendisine asılı

gerçekten de siz sormadan o zümrütten kuş gelip kırdı kanatlarımı



Cımbızlarla çekecektim içimizdeki çöpleri yükümüz katil doğanlarındır hüznü

korku Melân Hanım tam da bu yüzden coğrafyamın en eski büyüsü