Zafer Açıkgözoğlu’na
Aman ne havalı bir söz şu kurumsal şirket
aman cici mi cici bir şey daha var arkasında
adı da kurumsal şiddet
yetmedi mi beyaz yaka al sana kuramsal şiddet
kahveni iç, İngilizceni döktür
evden ofislere doğru exodus
evden ofislere hicret
dinin imanın kariyer
dünyanın geri kalanı bir ayrıntıdan ibaret
Bir burjuvayı diri diri yakarsa ancak manşet olabilir Afgan bir işçi
hele bir de yakmadan önce çalsa tek böbreğini
işçisinin zoruyla bir bok çukuruna girerse patron
girip de mikrop kaparsa karaciğerinden
bir müdürün ağzı burnu dağılırsa belki
oysa günlerce ölüyor binlerce işçi
haber değeri bile yok gazetelerde
işçilere kapalı yerküre
AVM’ler en muteber intihar mekânıdır adiler
hiç düşündünüz mü içinizden
mermere çarpıp kırılan kemiklerin sesi
size başka yerde duymayacağınız bir hakikati söyler
kot pantolonlar, deri montlar, Mc Donalds falan derken
galaksi tersine döner bir gün, tersine döner gezegenler
Trenlerin önüne atlayanlar
taciz eşliğinde büyüyen kız çocukları
bir gün eve geldiğinde annesini tavana asılı bulanlar
annelerini babalarından başka bir adamla sevişirken gören ergenler
öldürdüğü adamı kıyma makinesinden geçirenler
toplumu ekonomik saiklerle açıklayanlar yanıldı
pek şiirsel değilse de bu hakikat
toplumu psikolojik tiplere göre ayırmalı
efendiler, köleler ve ikisinin arasında bir ahlât ağacı
İntihardır bir toplumun temelindeki zamk
bazen yavaş, ağır ağır, yirmi yılda belki
ama hakikati açık etmenin tek yoludur şiddet
belki bir gün sizin mahalleden de geçer
Ha, unutmadan söyleyeyim
siz insansınız belki ama
ben üst-insanım aranızda
